شب و روز

اعجاز قرآن در بیان خلقت شب و روز

شب و روز

سوره نور 44

(( يُقَلِّبُ اللَّهُ اللَّيْلَ وَالنَّهَارَ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَعِبْرَةً لِّأُوْلِي الْأَبْصَارِ ))

(( خداوند شب و روز را دگرگون می‌سازد; در این عبرتی است برای صاحبان بصیرت! ))

خورشید هر روز از مشرق طلوع می‌کند و به آرامی بالا می‌‌اید. مسیر حرکت آن دراسمان به شکل یک نیم دایره است. پس از پیمودن این مسیر، درافق فرو می‌رود. و شب آغاز می‌شود.

زندگی انسان، جانوران و گیاهان تحت تاثیر گردش شب و روز است. در زمانهای قدیم، مردم عقیده داشتند که خورشید واقعا در آسمان حرکت می‌کند و شب و روز به وجود می‌آورد.

مثلا مصریان بر این باور بودند که خدای خورشید به نام «رع» ارابه آتشین خود را هر روز در آسمان‌ها می‌راند. امروزه می‌دانیم که این خورشید نیست که حرکت می‌کند بلکه سیاره ما زمین، از غرب به شرق می‌چرخد. ما در اثر چرخش زمین تصور می‌کنیم که خورشید در آسمان حرکت می‌کند.

شب و روز

آرامش شب ها را، روزها در هیچ جایی نمی توانی پیدا کنی.

روزها هر جایی هر چند تاریک، هر چند آرام و بی صدا، اما از آرامش شب خالی است
و شب ها از شور و نشاط روز بی نصیب است.

حالا اگر شبی به روز منتهی نشود و روزی به شب پایان نگیرد، کجا آرامش شب
و نشاط روز را خواهیم جست؟

اگر روزی خورشید از پی ماه یا ماه از پی خورشید بر نیاید و فرو نرود،
تاریکی و خنکای شب و نور و گرمای روز را کجا خواهیم یافت؟

چه دلنشین و روح بخش است این نظم بی نظیر و
این حکمت حیرت انگیز!

چه زندگی بخش و جان فزاست این تدبیر حکیمانه
و این ظرافت پرجاذبه!

تدبیر حکیمانه ای که مرا، تو را و همه موجودات
زمین را زنده می دارد و ما حتی گاهی آن را نمی بینیم.

«وَ لَقَد یَسَّرنَا القُرآن لِلذِّکر فَهَل مِن مُدَّکِر» {سورۀ مبارکۀ قمر آِیۀ شریفۀ 4}

« و به راستی که ما قرآن را برای پند گرفتن آسان بیان کرده ایم پس آیا پند گیرنده ای هست؟ »

آسمان

هیچ به آسمان نگاه کرده ای؟

در شبی پر ستاره با آسمانی صاف و بلند، گاهی آسمان آن قدر بلند
و با شکوه است که به دیدنش دلت فرو می ریزد.

باورت می شود که این همه عظمت، این همه شکوه و این همه شگفتی برای تو باشد؟

انسان چقدر کوچک است در برابر آن بزرگی و شکوه، و با آن همه کوچکی اش
چقدر بزرگ است در برابر همه خلقت که همه خلقت، با همه عظمت و جلال و شگفتی هایش،
مقدمه ای است برای خلقت او، برای آزمون او، برای آن که او بار امانت را بر دوش بگیرد،
بالا بکشد و به هدف برساند.

حالا باورت می شود که این آسمان بی انتها برای تو باشد؟
برای تویی که می توانی بار امانت را نه تا بلندای آسمان، و نه تا آسمان هفتم، که تا عرش
بالا بکشانی و به او برسی؛

به او که چیزی بلندتر از او، بی پایان تر از او و شکوهمندتر از او نیست.